الهی نامه

“الهی نامه” اثر درخشان دیگری است از شیخ “فرید الدین محمد بن ابراهیم نیشابوری” ملقب به “عطار نیشابوری” که در دسته آثار منظوم وی قرار می گیرد. این اثر در ابتدا “خسرونامه” نام داشت اما بعد ها با عنوان “الهی نامه” شناخته شد. “الهی نامه” که بیش از شش هزار و پانصد بیت را در خود جا داده، به رسم دیگر آثار ادبی آن زمان، با مناجات و ستایش نبی اکرم (ص) و مدح خلفای زمانه آغاز شده است.
“عطار نیشابوری” این کتاب را در بیست و دو بخش به نگارش درآورده و قالب نگارشی اثر، مناظره ای است که یک پدر با پسرانش داشته و هر یک از این پسران از وی چیزی خواسته اند. داستان از این قرار است که خلیفه ی دانا و توانمند، شش پسر داشت که از آموختنی ها و داشتنی ها چیزی نمانده بود که یاد نگرفته باشند یا دلشان بخواهد و نداشته باشند. با این حال هر پسر در قلب خود آرزویی می پرورید و از ناکامی خود سخت در غم و اندوه بود. پدر این چنین با پسرانش سخن گفت که اگر او را از امیال و خواسته های خویش آگاه سازند، شاید بتواند آنان را به سوی کامیابی رهنمون شود و این چنین شد که پسران سفره ی دل را نزد پدر گشودند و هر یک خواسته ی خود را بر زبان راندند. یکی عاشق و دلباخته ی دختر شاه پریان و دیگری شیفته سحر و جادو، این یکی در طلب آب حیات و آن دیگری در طلب جام جم، این در جستجوی انگشتر سلیمان و آن هم به دنبال کیمیا. به این ترتیب پدر با پندهای حکیمانه اش، به یاری فرزندان می شتابد و به آن ها نشان می دهد که چه چیز از اهمیت واقعی برخوردار است. نسخه ی پیش رو از “الهی نامه” با تصحیح استاد “محمدرضا شفیعی کدکنی” در اختیار خوانندگان قرار گرفته است.