در سایه افتاب

نویسنده در کتاب کوشیده است منشا عادت ستیزی ها را در زبان و بیان شعر مولوی بشناساند .وی به همین منظور بحثی از “عشق و غزل “مطرح ساخته تا امکان مقایسه شعر مولوی با میراث شعری قبل از او و تجدد و تحولی که او در این سنت به وجود آورده فراهم آید .بخش بعدی کتاب به بررسی زبان قرآن اختصاص دارد ;به ویژه به آن بخش از شیوه بیانی خاص قرآن توجه گردیده که بیشتر بر ذهن مولوی تاثیر گذارده است .نویسنده در بخش دیگر کتاب، تاثیر جهان بینی عرفانی و تجربه های خاص متاثر از این جهان بینی را به منظور مقایسه آن با بافت وحی، و تاثیر آن را بر ساختار زبان مولوی پی می گیرد .در بخش بعدی، تاثیر این جهان بینی بر زبان، و تحولی که مولوی در نتیجه تاثر از بافت ناشی از آن جهان بینی و تجارب عرفانی در غزل پدید آورده است تحلیل می شود .مبحث دیگر کتاب درباره اسباب ساخت شکنی در غزل مولوی است ;به ویژه ساخت شکنی هایی که به ابهام های گوناگون در غزل او منجر شده است .بخش آخر کتاب مربوط به شیوه بدیع داستان پردازی مولوی در مثنوی، همچنین ساخت شکنی های دیگری است که مثنوی مولوی را از دیگر مثنوی های عرفانی متمایز می سازد .