شکوهِ مُتَنَبّی

مهم ترین عامل در تاثیر شعر متنبی و جاودانگی آن توجه او به عنصر انسانی است که برآمده از شناخت او از عوالم درون و نشان دادن عمق احساسات گوناگون و تامل در مسائل فراگیری بشری است.عامل دیگر اوج هنر شاعری و سخنوری او و عناصر متنوع چندگانه است که در شعر او نهفته و سبب تمایل و شیفتکی لایه ها و طیف های مختلفی از مردم و اصحاب ذوق در ادوار گوناگون شده است.شعر او همواره از حیث پایبندی به شیوه های متعارف و استقلال ابیات و اتقان ساختار و بافتار مورد پسند کهن گرایان،از نظر بی پروایی در شکستن برخی از سنت های قدیم و خلاقیت در آفرینش صور و معانی نو و هماهنگی میان ساخت ها و ممضامین و نیز به حیث پویایی و طراوت مورد تحسن نوگرایان،به لحاظ شناخت ژرف شاعر از رموز لغت و بلاغت مورد توجه لغت شناسان و ارباب معانی و بیان و از جهت اطلاعات و داده های تاریخی و فرهنگی آن روزگار مورد عنایت دانشوران بوده است…در ایران نیز از دیرباز اشعار متنبی مدار اهتمام بوده است.جز خاندان حاکم آل بویه و وزرای فاضل آنان،غالب سخنوران پارسی گوی یا ایرانی تبار یا به تحقیق درباره شعر او پرداخته اند یا با شعر او انس و الفت داشته،از آن اثر و مضمون پذیرفته و بدان استناد یا تمثل کرده اند.