ذهن فضول!

درصدی از انسان ها هویت وجودی خود را از فضولی، سرک کشیدن و دخالت های خود به دست می آورند. گویی اگر دخالت در زندگی مردم نکنند روزشان شب نمی شود، درواقع شعار زندگی شان این می شود «من فضولی می کنم، پس هستم!» و وقتی این جمله جزء نمایشنامه روانی زندگی یک فرد، چه زن و چه مرد، بشود، حال و روزش معلوم و درواقع جزء قواعد و دستورات ناخودآگاه ذهنش می شود، طوری که فرد از این طریق به زندگی خود معنا و مفهوم می دهد، به مهمانی می رود و پرسش هایش شروع می شود، آن قدر که گاه دیگران او را نشان می کنند و می دانند که نمی توانند از دست سوال های او فرار کنند و باید خود را کنترل کنند یا به او اطلاعات ندهند؛ اما او که سال هاست فضولی و سرک کشیدن را تمرین کرده است، اکنون به طورکامل با مهارت و ظرافت سوال می پرسد، طوری که مجبور می شوید اطلاعات بدهید، شاید هم یک دستی بزند تا اطلاعات بگیرد و موفق هم بشود.