بیان

چندین راه برای اشاره به یک معنی واحد وجود دارد با این شرط که تمایز بین این روش ها بر اساس تخیل باشد و این تعریف علم “بیان” است. علم “بیان” می تواند به عنوان علم رمزگشایی گفتار ادبی تلقی شود. از طریق این علوم است که ما راز جابجایی کلمات و تغییر معنایی را کشف می کنیم و می توانیم برتری و استحکام متن و همچنین سستی و ناپختگی آثار ادبی را ارزیابی کنیم. از آنجا که علم “بیان” با معنا پیوند دارد، امری جهانی است و به زبان هیچ ملت خاصی محدود نمی شود. در گذشته مطالعه ی تصاویر شاعرانه به چهار دسته ی مجاز، تشبیه، استعاره و کنایه محدود می شد، اما علم “بیان” امروز شامل تصاویر دیگری مانند اسطوره، نماد، کهن الگو و … نیز می شود.
کتاب پیش رو که پیرامون مفهوم “بیان” به رشته ی تحریر درآمده است، اثری است از دکتر “سیروس شمیسا” که اهمیت آثار او به دلیل پیشگام بودن در پژوهش های ادبی متقن، کاملا مشخص است. باید به خاطر داشت که بسیاری از آثار دکتر “سیروس شمیسا” در عصری منتشر شدند که هیچ کتاب و متن ثبت شده ی قابل دفاعی در حوزه های مطالعاتی و تحلیلی وی وجود نداشت.