قصه یوسف(ع)

“قصه ‌‌یوسف” اثری است از “احمدبن محمدبن زیدطوسی” که یک تفسیر عرفانی و زیبا را به زبان فارسی، از یکی از معروف‌ترین داستان‌های پیامبران در طول تاریخ دین انجام داده است.
پژوهش‌ها در متون تاریخی نشان می‎دهد که ‌‌یوسف (ع) یکی از محترم‌ترین مردان تاریخ و جهان اسلام است. او نیز همچون سلسله نجیب پدرانش، ابراهیم (ع)، اسحاق (ع) و یعقوب (ع)، عطای نبوت را دریافت کرد.
“قصه یوسف” شاید یکی از مفصل‌ترین گزارش‌های کتاب آسمانی، درباره زندگی و اعمال یک پیامبر باشد. حضرت ‌‌یوسف (ع)، به عنوان یک چهره، نمادی از فضیلت و زیبایی است اما زندگی او نیز به خودی خود از زیبایی و شکوه منحصر به فردی برخوردار است. مهم‌تر از همه، ‌‌یوسف (ع) به‌عنوان یک مبلغ بزرگ، که توکلی بسیار قوی به خداوند داشت و کسی که تلاش می‌کرد مردم را به دنبال کردن راه راست ترغیب کند، تحسین می‌شود.
‌‌حضرت یوسف (ع) همچنین دارای سه ویژگی یک دولتمرد ایده‌آل توصیف ‌‌می‌شود که شامل توانایی شبانی اوست در زمانی که ‌جوان بود و سرپرستی گله‌‌های پدرش را بر عهده داشت، مدیریت خانه‌اش، زمانی که در خانه پوتیفار بود و خویشتنداری او در موارد متعدد و خصوصا در برابر همسر پوتیفار. او پرهیزکار و خداترس بود، پر از اعتدال، آماده بخشش، و به همه مردم نیکی ‌‌می‌کرد.