بچه های ژیواگو

یکی از جنبه های کم سابقه تاریخ فکری و فرهنگی اروپا پس از جنگ جهانی دوم، داستان روشنفکران روسیه پس از استالین است. کهنه سربازان جوان شوروی از مبارزه قهرمانانه برای شکست هیتلر تنها برای مقابله با سرکوب جامعه استالینیستی بازگشته بودند. دنیای روشنفکران مانند بسیاری از فارغ التحصیلان اخیر دانشگاه برای آنها جذابیت ایجاد کرد. این نسل جدید روشنفکران در شور اخلاقی خود و رد استبداد، شبیه روشنفکران روسیه قرن نوزدهمی بودند که توسط ترور انقلابی و پاکسازی های استالینیستی در هم کوبیده شده بودند. آخرین نمایندگان روشنفکر روسیه که از نکوهش استالینیسم توسط خروشچف در سال 1956 دلگرم شده بودند، از اهداف رویایی پیشینیان قرن نوزدهمی خود و از آرزوهای انقلابی 1917 الهام گرفتند. در تعقیب رویای جامعه مدنی و اجتماعی دموکراتیک. چنین ایده آلیست هایی به فروپاشی سیاسی رژیم کمونیستی کمک کردند.

ولادیسلاو زوبوک یک سوژه جذاب را به پرتره ای به همان اندازه صمیمی و تحریک آمیز تبدیل می کند. نخبگان بسیار تحصیلکرده – کسانی که هنرمند، شاعر، نویسنده، مورخ، دانشمند و معلم شدند – نقش منحصر به فردی در تقویت کشورشان برای تلاش به سوی آزادی بیشتر ایفا کردند. اعضای طبقه روشنفکر روسیه مانند هم‌عصران خود در ایالات متحده، فرانسه و آلمان، در طول دهه 1960 تأثیر عمیقی گذاشتند و ندای اصلاحات، برابری، و حقوق بشر را فراتر از زمان و مکان آنها به صدا درآوردند.