از خاموشی

مشیری شاعری است که گرچه از اوج به جامعه انسانی و ایران می نگرد اما در عین حال در کنار مردم است، با درد آنها می گرید و با شادی و موفقیت آنها می خندد. او شاعری است که ریشه در خاک دارد و برای حال و آینده وطن و مردمش دلواپس و نگران است و به حق باید وی را شاعری اجتماعی، ستم ستیز و حقیقت خواه به شمار آورد. فریدون مشیری زبان ساده ای دارد و ظاهر و باطن شعرش یکی است و حتی زمانی که می خواهد از رنج های مشترک مردمان این روزگار بگوید، همین گونه ساده و یک زبانه حرف می زند.