اکران مدرنیسم

به باور “دلوز” امر واقع مدرن آن است که ما دیگر به این جهان هیچ باوری نداریم. ما حتی به رخدادهایی که برایمان حادث می شوند، رخدادهایی نظیر عشق و مرگ، نیز باور نداریم؛ گویی آن ها صرفا به طرزی نیم بند به ما مربوط اند. پیوند میان انسان و جهان گسسته شده. از حالا به بعد این پیوند باید به ابژه ی باور بدل شود: امر ناممکنی که صرفا می تواند در چارچوب یک ایمان و باور احیا شود… سینما نباید جهان را به فیلم بدل کند؛ بلکه باید باور به این جهان را به فیلم بدل کند، یعنی تنها پیوند مارا. پیوندی که باور ما به این جهان را احیا می کند. این است قدرت سینمای مدرن…