فریبکاری

 واژه ی فریبکاری کاملا با دنیایی که در آن زندگی می کنیم عجین است. مردم از رسانه ها، روابط بین فردی و قدرت استفاده می کنند تا دیگران را فریب دهند. درواقع، روزی نیست که یک استاد فریبکاری سر راه مان سبز نشود. جالب اینکه به احتمال زیاد همه حتی یک بار هم شده در عمرشان سعی کرده اند که با توسل به فریبکاری به خواسته شان برسند. فریبکاری هنری است که آن را در گهواره می آموزیم. برای نمونه، بسیاری از ما تا چیزی از پدر و مادرمان می خواستیم، به زیر گریه می زدیم. بیشتر ما چه خوش خدمتی ها که نکردیم تا به خواسته مان برسیم. فریبکاری می تواند عمدی یا غیرعمدی باشد. از فریبکاری می توان برای مقاصد خیر یا شرّ استفاده کرد. در این کتاب، فریبکاری عمدی مدنظر ماست؛ استادان فریبکاری با مقاصدی خودمحور. این فریبکاران به طور معمول با باج سبیل، دوزوکلک، دروغ و سایر شگردهای موذیانه، مردم را به کاری که می خواهند وادار می کنند. استادان فریبکاری برای اینکه فکر، احساس و عمل افراد را تغییر دهند، از روش هایی خاص سود می جویند. مشکل اصلی در مورد فریبکاری، رفتارهای پنهانی و غیرقابل ردیابی برای قربانی است. دقیقا به همین دلیل، بیشتر قربانیان به دسیسه های فردی فریبکار عادت می کنند و او قسر درمی رود.